FRIŠČIĆ, Ivo, slikar i grafičar (Veliko Korenovo kraj Bjelovara, 8. XII. 1937 — Zagreb, 11. XII. 1993). Završava učiteljsku školu u Križevcima 1957. i upisuje se na Akademiju likovnih umjetnosti u Zagrebu, ali zbog novčanih poteškoća napušta studij te se zapošljava kao nastavnik crtanja u Križevcima. Nastavlja studirati 1961. na istoj Akademiji, diplomira 1965, potom se usavršava u grafičkoj specijalki M. Detonija i A. Kinerta. Od 1968. do 1972. suradnik je Majstorske radionice K. Hegedušića. Istodobno radi kao tehnički urednik u izdavačkom poduzeću »Naprijed« i likovni urednik dječjeg časopisa Radost u Zagrebu. God. 1973. izabran je za asistenta pri zagrebačkoj Akademiji likovnih umjetnosti, gdje 1978. postaje docent i 1985. redoviti profesor. U početku slika pod očitim utjecajem V. Becića (Portret sestre, 1958). Slijedi aktualne stilske izraze u širokom rasponu od nadrealizma do nefigurativnog slikarstva; portrete i aktove iz 1961–64. radi u duhu fovizma i kolorizma 1930-ih. Detalji na slici Crni ormar iz 1965 (kutija sa šibicama, opušak, biste itd.) predmeti su metafizički ugođenog svijeta koji već naviještaju slikarov iskorak u estetiku hiperrealizma, evidentnu u njegovim slikama 1970-ih. Motiviku tih slika čine prizori iz gradskog ambijenta (Favorit, 1973; Ljudi i konzerve, 1973/74). U nizu radova F. iskazuje svoj angažirani stav prema urbanoj kaotičnosti i ekspanziji, što pokazuje i ciklusom pastela Sile prostora (1971–73). Izrađuje ciklus crteža Prodor crte (1972), u čijem je kompozicijskom ustroju mentalna predodžba stroja kao simbola totalne aktivnosti te Koločepski ciklus sitnih crteža (1975), u kojima su naglašeni plasticitet i taktilnost oblika. U pol. 1970-ih posvećuje se ekološkoj tematici, naznačenoj već u njegovim kompozicijama u ulju iz 1974 (Žrtve, Tjelesnost). Svoje vizije predočuje prepletima cijevi i tankih niti kojima stvara dinamičnu slikarsku plohu, a nizanjem gomila otpada aludira na njegovo nezaustavljivo širenje (ciklus Eko, 1975–77). U sljedećoj stvaralačkoj fazi slika cvijeće, kojim nastoji simbolički izraziti težnju za harmoničnim odnosom između čovjeka i prirode: Rast I i II (1979), ciklusi Eko floreus (1979–81), Eko kukcolik (1984), Hortus conclusus (1987).