JELIĆ, Vladimir, slikar (Dubravica, 25. XI. 1908 — Zagreb, 5. III. 1995). Gimnaziju završio u Zagrebu 1928, studirao na umjetničkoj školi Ealing u Londonu 1932–34, potom djelovao kao slobodni umjetnik u Zagrebu. Slika u ulju zagrebačke motive i okolicu (Jarun, 1939; Pogled na Masarykovu ulicu, 1950, MSU u Zagrebu; Trg maršala Tita, 1951), mediteranske krajolike i vedute (Hvarski kamenolom, 1939, MG u Zagrebu; Rab, 1952), mrtve prirode (Gljive, 1938, Mrtva priroda, 1944, obje MSU u Zagrebu; Krizanteme, 1940), portrete (Autoportret, 1938, 1941, 1954, 1971, 1983), rjeđe akt i figuralne kompozicije. Prvotno prihvaća tonski tretman (Kod Save, 1937), potom bogatiju paletu i nemirniji potez (Proljeće na Prekrižju, 1939). U poratnim godinama izveo nekoliko slika socrealističke tematike (Gradnja pruge Gračani, gvaš, MG u Zagrebu). Težeći redukciji likovnih sredstava, potkraj 1940-ih počinje se izražavati plošno i koloristički (Velika mrtva priroda s violinom, 1948; Mrtva priroda s kruškama, 1951, MG u Zagrebu; Portret O. S.). Poslije se priklanja nefigurativnomu slikarstvu (Željezara, Zid, 1966), uglavnom asocijativnoj apstrakciji (Romantični zalaz sunca, 1970; Euforija dolazećeg proljeća, 1971; Pejzaž, 1984). Ostvaruje monokromna (Crvena ikona, 1968; Plava kompozicija, 1975), ekspresivna (Pulsirajuća plazma, 1971) i koloristički bogata djela (Znakovi i plohe, 1975; Boje Hrvatskog zagorja, 1979). Radio akvarele i crteže, figurativnu i apstraktnu skulpturu te keramiku.